Rozwój cywilizacyjny, który nastąpił w pierwszych wiekach po Chrystusie zmienił oblicze geograficzne cywilizacji europejskiej. Kraje basenu Morza Śródziemnego stopniowo zaczynały tracić swoje znaczenie. Szala ich ekonomicznych potęg zaczęła przechylać się w stronę zachodniej Europy. Wraz z nią status społeczny jej mieszkańców, a wraz z nim stan zamożności. Plemiona zamieszkujące ówczesną Francję, Niemcy i Węgry zazwyczaj kojarzą się z płóciennymi butami wypchanymi słomą. Tym czasem średniowiecze przyniosło zaskakującą i niezwykle niewygodną modę na buty z bardzo długim czubkiem, na płaskiej podeszwie. Legenda głosi, że czubki tych butów bywały tak długie, że aby się o nie potykać, przywiązywano je do łydek. Co dziwniejsze, w ich przypadku wbrew średniowiecznym tendencjom panowało całkowite równouprawnienie, nosiły je i panie i panowie. Renesans zawdzięcza nową obuwniczą modę weneckim prostytutkom, wylansowały one bardzo wysokie platformy, trzymające się stopy jedynie na paseczku. Był to dziwaczny rodzaj buta, który zakładany był na lekkie, płaskie klapeczki nazywane Chopine. Były bogato dekorowane perłami, obijane aksamitem lub jedwabiem. Popularne we Włoszech i Hiszpanii zawojowały wkrótce całą Europę. Buty te ewoluowały w tzw. Patynki, których przeznaczenie było tym razem o wiele bardziej pragmatyczne. Ich głównym zadaniem poza oczywiście podkreślaniu urody było ochranianie nie tylko jedwabnych „domowych” butów oraz reszty stroju przed błotem i kurzem. Różniły się od swoich poprzedniczek tym, że były o wiele niższe, platforma wykonana była z drewna oraz dowiązywano je sznureczkami bądź tasiemkami do stopy. Ówcześni panowie zaczęli nosić płaskie buty o szerokim, kwadratowym czubku, tzw. ”kacze dzioby”. Ich cechą charakterystyczną było fantazyjne, ozdobne rozcięcie, które miało harmonizować z podobnymi upiększeniami reszty odzieży. Po raz pierwszy w historii, zastosowano w nich ozdobne klamerki i sznurówki. Barok przyniósł krok do czasów współczesnych – obcasy. Tak to już po prostu jest. [przypisy: gamabik, kojot kielce, krzysztof orszagh ]